KİBAROV XALİD NÜSRƏDDİN oğlu

KİBAROV XALİD NÜSRƏDDİN oğlu

“TORPAĞINDA YAŞAYIRIQSA, VƏTƏNİ DƏ QORUMALIYIQ!”

Kibarov Xalid Nüsrəddin oğlu 13 may 1974-cü ildə Özbəkistan Respublikasının Səmərqənd vilayətinin, Parayıx rayonunda anadan olmuşdur. Kibarov Xalid orta təhsilinə Özbəkistan Respublikasının Cizzax şəhərində başlasa da, sürgün olunmaları səbəbi ilə tam bitirə bilməyib. 1989-cu ildə baş verən Fərqanə hadisələrindən sonra Kibarovlar ailəsi də digər Axısxalı türklər kimi Azərbaycana köç edərək Şamaxı rayonu, Mədrəsə kəndində məskunlaşmışdır. Xalid orta təhsilini indiki Mədrəsə kənd orta məktəbində almışdır. Orta təhsilini bitirdikdən sonra 1992-ci ilin may ayında olan çağırışda hərbi xidmətə getdi. İlk xidmət etdiyi yer Lənkəran rayonu Prişif qəsəbəsindəki “N” saylı hərbi hissə idi. Bir müddət orada təlim keçdikdən sonra Ağdam rayonu istiqamətində gedən döyüşlərə göndərilmişdir. Xalid tankçı idi. 1993-cü il mart ayının 23-də Murovdağda itkin düşmüşdür. Kibarov Xalid döyüş şəraitində itkin düşmüş və Şamaxı rayon Məhkəməsinin qətnaməsinə əsasən şəhid hesab edilmişdir.

Kibarovlar ailəsinin 10 övladı olub. Xalid isə ailənin son beşiyi idi. Atası Kibarov Nüsrəddin kişi tarixi vətənləri olan Gürcüstan Respublikasının Cizban kəndindən sürgün ediləndə 12, xanımı Kibarova Gökçək isə 7 yaşında olub. Onların hər birinin ailəsi Özbəkistan Respublikasına sürgün edilib. Elə Özbəkistanda da ailə həyatı qurublar. Kibarovlar ailəsi 1989-cu ildə Özbək və Axısxalı Türklər arasında Özbəkistanın Fərqanə vilayətində baş verən hadisələrdən sonra Azərbaycana köç etmişdir.

Şəhid Xalidin anası Adıgünlü Kibarova Gökçək xanım oğlunun itkin düşməsi xəbərini necə aldığını o günkü həyəcanla danışır:

– Bakıdan Zülxumarın qardaşı gəldi. Dedi ki, siz bilirsiz ki, sizin oğlunuz hardadır. Dedik ki, bilmirik. Dedi ki, oğlanlar getdi. Bunlar 3 nəfər idi oğlum. Biri Zülxumar, biri Sərdar biri də Xalid idi. Onların üçü də şəhid oldu. Açığını deyim sizə, Xalidə dedim ki, oğlum gəl səni göndərək xaricə. Ortalıq sakitləşəndə qayıdarsan. Mənə dedi ki, “TORPAĞINDA YAŞAYIRIQSA, VƏTƏNİ DƏ QORUMALIYIQ və getdi əsgərliyə. O əsgərlikdə olanda bir neçə dəfə yanına getdik. Hər gedişimizdə, “ana səbr edin bu dəfə icazə verəcəklər gələcəm novruz bayrmına” – deyirdi. İkinci gedişimizdə dostları dedi ki, ey atam-anam Xalidi göndərdilər cəbhəyə. O itkin düşdü. Gözlərim hələ də yoldadır. Bir maşın sürətli gəlsə elə bilirəm Xalid gəldi. O, hər işdə bizə köməklik edirdi.

Xalidin qardaşı isə onu belə xatırlayır:

– Valideynlərim ilə Xalidin yanına cəbhə bölgəsinə getdik. Gedərkən də əliboş getmədik. Amma Xalidi orta tapmadıq və aparŞəhidin valideyinləri və qardaşı dıqlarımızı da əsgərlərə verib qayıtdıq evə. Xalidin həyatımızda buraxdığı boşluq hələ də doldurulmayıb. Qardaşım Azərbaycanın ərazi bütövlüyü uğrunda itkin düşdü, şəhid oldu. Onun bir məzarı belə yoxdur. Qardaşım çox gözəl tankçı idi. O, bölgədə hamı onun adını tanıyırdı. Xalid idmançı idi.

“Şəhidlər ölmür, şəhidlər unudulmur!

KIBAROV Khalid, son of Nusraddin

“IF WE LIVE ON ITS LAND, WE SHOULD PROTECT THE MOTHERLAND!”

Kibarov Khalid Nusreddin oglu was born on May 13, 1974 in Parayikh district of Samarkand province of the Republic of Uzbekistan. Although Kibarov Khalid started his secondary education in the city of Jizzakh, Republic of Uzbekistan, he could not complete it due to his exile. After the events of Fergana in 1989, the Kibarov family, like other Ahiska Turks, moved to Azerbaijan and settled in Madrasa village, Shamakhi district. Khalid received his secondary education at the current Madrasa village secondary school. After finishing secondary education, he went to military service in May 1992. The first place he served was military unit No. “N” in Prishif settlement, Lankaran region. After training there for some time, he was sent to the battles in the direction of Aghdam region. Khalid was a tank driver. He went missing in Murovdag on March 23, 1993. Kibarov Khalid went missing in combat conditions and was considered a martyr according to the decision of the Shamakhi District Court.

The Kibarov family had 10 children. Khalid was the last cradle of the family. His father Kibarov Nusreddin was 12 years old and his wife Kibarova Gokcek was 7 years old when he was exiled from the village of Jizban in the Republic of Georgia, which is their historical homeland. The families of each of them were exiled to the Republic of Uzbekistan. They started a family life in Uzbekistan. The Kibarov family immigrated to Azerbaijan in 1989 after the events that took place between Uzbeks and Ahiska Turks in the Fergana province of Uzbekistan.

Martyr Khalid’s mother, Adigunlu Kibarova Gokcek Khanum, tells about how she received the news of her son’s disappearance with the excitement of that day:

– Zulkhumar’s brother came from Baku. He said that you know where your son is. We said we don’t know. He said the boys left. These were 3 people, my son. One was Zulkhumar, one was Sardar and one was Khalid. All three of them were martyred. To tell you the truth, I told Khalid that, my son, let’s send you abroad. You’ll come back when things calm down. He told me that “IF WE LIVE IN HIS LAND, WE SHOULD PROTECT THE MOTHERLAND” and went to the army. We visited him several times when he was in the army. Every time we went, he said, “mom, be patient, this time they will allow me to come to the Nowruz holiday.” On our second trip, his friends said, “O my parents, they sent Khalid to the front.” He disappeared. My eyes are still on the road. If a car comes fast, I think Khalid has arrived. He helped us in everything.

Khalid’s brother remembers him like this:

– My parents and I went to Khalid in the front area. We did not leave empty-handed. But we didn’t find Khalid, and we returned home after giving the soldiers our parents and brothers of the martyr. The void that Khalid left in our lives has yet to be filled. My brother went missing and became a martyr for the territorial integrity of Azerbaijan. He doesn’t even have a grave. My brother was a very good tankman. Everyone in the region knew his name. Khalid was an athlete.

“Martyrs do not die, martyrs are not forgotten!

КИБАРОВ Халид НУСРЕДДИН оглы

“ЕСЛИ МЫ ЖИВЕМ ЗДЕСЬ, ТО МЫ ТАКЖЕ ДОЛЖНЫ ЗАЩИЩАТЬ РОДИНУ!”

Кибаров Халид Нусреддин оглы родился 13 мая 1974 года в Параихском районе Самаркандской области Республики Узбекистан. Кибаров Халид начал свое среднее образование в городе Джизак Республики Узбекистан, но не смог его закончить из-за ссылки. После ферганских событий 1989 года семья Кибаровых, как и другие турки-Ахыска, эмигрировала в Азербайджан и поселилась в селе медресе Шамахинского района. Халид получил среднее образование в сельской средней школе медресе. После окончания средней школы он поступил на военную службу по призыву в мае 1992 года. Первым местом службы была воинская часть № “н” в поселке Пришиф Ленкоранского района. Пройдя там некоторое время обучение, был направлен в бои на Агдамском направлении. Халид был танкистом. Пропал без вести 23 марта 1993 года в Муровдаге. Кибаров Халид пропал без вести в боевых условиях и по решению Шамахинского районного суда был признан шехидом.

В семье Кибаровых было 10 детей. А Халид был последней колыбелью семьи. Его отцу Кибарову Нусреддину было 12 лет, а его жене Кибаровой Гекчек-7 лет, когда мужчина был сослан из своей исторической родины, села Джизбан республики Грузия. Семья каждого из них была сослана в Республику Узбекистан. Они также создали семью в Узбекистане. Семья Кибаровых эмигрировала в Азербайджан в 1989 году после событий, произошедших в Ферганской области Узбекистана между узбеками и турками-ахыска.

Мать шехида Халида Адыгюнлю Кибарова Гекчек ханум с волнением рассказывает о том, как она узнала об исчезновении сына:

– Из Баку приехал брат Зулхумара. Он сказал, что вы знаете, где ваш сын. Мы сказали, что не знаем. Он сказал, что мальчики ушли. Это были 3 человека мой сын. Один был Зулхумаром, другой-Сардаром, а другой-Халидом. Все трое стали шехидами. Честно говоря, я сказал тебе, Халид, что мой сын пойдет за границу, отправив тебя. Вы вернетесь, когда ситуация успокоится. Он сказал мне: “если мы живем тут, мы также должны защищать Родину, и он пошел в армию. Мы ходили к нему несколько раз, когда он был в армии. Каждый раз, когда мы уходили, она говорила:” мама, наберитесь терпения, на этот раз они позволят мне приехать на праздник Новруз”. Во время нашего второго отъезда его друзья сказали, о мои отец и мать, что они отправили Халида на фронт. Он пропал без вести. Мои глаза все еще в пути. Если машина приехала быстро, я думаю, Халид приехал. Он помогал нам во всем.

А брат Халида вспоминает его так:

– Мы с родителями поехали к Халиду на фронт. Мы тоже не шли с пустыми руками, когда уходили. Но мы не нашли Халида средним, и родители шехида и его брат Диглар отдали его солдатам и вернулись домой. Пустота, оставленная Халидом в нашей жизни, до сих пор не заполнена. Мой брат пропал без вести за территориальную целостность Азербайджана, стал шехидом. У него даже нет могилы. Мой брат был очень хорошим танкистом. Он сказал, что все в этом районе знали его имя. Халид был спортсменом.

“Шехиды не умирают, шехиды не забываются!